Wersja Archiwalna

Anubis

Anubis

Geneza:
Anubisy to rasa powstała na południu na skutek inwazji Chaosu. Rozwinęli się podczas mrocznych ceremonii zakazanych bóstw jako połączenie kota i człowieka, zyskując przez to nowe, jeszcze wówczas nieznane możliwości. Z biegiem czasu stali się tak popularni, zwłaszcza w świątyniach, że nikomu już nie przeszkadzają, są stałym elementem tamtejszej kultury i folkloru. Miało to miejsce na wschodnich terenach Arabii około 2000 lat temu (dokładna data nieznana). O ile początkowo anubisy były złe lub chaotyczne, o tyle później, wskutek przebywania w sąsiedztwie ludzi stały się bardziej spolegliwe i obecnie wielu z nich jest neutralnych. To skutek kolejnych mutacji, zwłaszcza osobowości, w kolejnych pokoleniach, które wbrew przewidywaniom kapłanów były zdolne powstać.

Wygląd:
Typowy Anubis ma ciało podobne do człowieka, lecz może być nieco wyższy. Jest bardzo giętki i sprawny, znacznie bardziej niż dobrze wyćwiczony człowiek. Najbardziej charakterystycznie wygląda jednak głowa istoty. Jest to typowa kocia głowa ze wszystkimi cechami. Przez sam rozmiar podobna bywa raczej do głowy małego tygrysa lub dzikiego kota niż kota domowego. Ma ostre, odstające uszy, zwężające się w świetle źrenice oczu, wąsy i nieco wystające szczęki z typowo kocim uzębieniem. Kolejnym specyficznym elementem są kończyny. Choć wyglądają jak ludzkie, jednak są silniejsze i bardziej giętkie, a zakończone są chowanymi, jak u kota, pazurami. Pazury mogą zostać użyte do walki lub polowania. Całe ciało Anubisa pokrywa krótka, miękka sierść w ciemnych kolorach, choć u niektórych osobników również w jasnych lub w łaty i pręgi, podobnie do skóry kota. Ciało jest muskularne, ścięgna połączone są luźno, co zapewnia szeroki zakres ruchów we wszystkich kierunkach. Stabilność i nadzwyczajną równowagę zapewnia im giętki jak u kota ogon.

Cechy szczególne:
Wszystkie anubisy są drapieżnikami, a to oznacza konieczność polowania. Żywią się wyłącznie mięsem, choć czasem spożywają niektóre rośliny, zwykle w celach leczniczych. Mają bardzo dobry wzrok i słuch, dobry węch i smak oraz czucie (dotyk). Głownie to sprawia, że trudno je podejść czy zaskoczyć, a same są dobrymi myśliwymi. Znakomicie się skradają, tropią i fantastycznie skaczą, jednak pływają gorzej albo wcale. Doskonale dobrze walczą wykorzystując głównie zwinność, w tym długie skoki na przeciwnika z daleka. Te cechy czynią z nich nie lada przeciwnika. Mają dość mocne własności magiczne, dlatego niektóre stają się magami albo kapłanami.

Tryb życia:
Anubisy są tolerowane społecznie na terenach, gdzie zamieszkują. Wzbudzają mieszankę strachu, podziwu i jakiegoś religijnego uniesienia, gdyż sama rasa jest mityczna (choć żyje dość pospolicie). Pierwotnie rasa ta została stworzona jako strażnicy świątyń, głownie do walki, podkradania się do intruza i nagłego ataku z zaskoczenia. Jednak obecnie anubisy mogą robić cokolwiek, choć ich zdolności predestynują je do zostania myśliwymi, łowcami lub wojownikami czy tropicielami, czasem akrobatami, magami lub kapłanami. Choć zamieszkują czasem ludzkie osady, jednak wolą własne towarzystwo, gdzie mają ustaloną hierarchię i dbają o własne reguły oraz kulturę. Mają własny język złożony ze słów języka ludzi oraz różnych dźwięków, mowy ciała i zapachów używanych przez koty. Język ten jest mieszaniną obu, nie ich połączeniem. Anubisy są terytorialne, a to oznacza, że nie lubią podróży i oddalania się od pewnych okolic. Zawsze też chodzą własnymi drogami i nie tolerują przymusu. Są wysoce niezależne, choć tolerują na swym terenie obcych. Rasa ta nosi luźne ubranie, zwykle coś w rodzaju sarongu albo innej luźnej szaty dającej przewiew w gorącym klimacie. Jako pancerzy może używać skórzanej sieci oplatającej korpus i kończyny, jednak taki pancerz chroni tylko przed ranami ciętymi, nie kłutymi czy pociskami. Jest to specyficzna zbroja znana tylko w ich kulturze. Do walki stosują głównie zakrzywione sierpy albo po prostu własne pazury. Mogą atakować także nogami czy zębami. Wszelkie odniesione w walkach rany goją się szybciej niż u ludzi, a upadek z wysokości rzadko bywa tak tragiczny, ponieważ zwykle kończy się spadkiem na ręce i nogi jednocześnie, a kości są połączone luźno, więc nie ulegają tak szybko złamaniu. Może jednak dojść do obrażeń wewnętrznych. Jednak dobre poczucie równowagi zazwyczaj dobrze je zabezpiecza przed upadkiem. Mogą skakać do czterech razy dalej i wyżej niż człowiek.

Uwagi:
Przy odpowiednim dostosowaniu mechaniki rasa może zostać wykorzystana w dowolnym systemie dark fantasy. Może stanowić rasę potworów albo rasę grywalną przeznaczoną do wylosowania przez gracza, lub też można ją traktować jak bohaterów niezależnych.

autor: rrico (rrico@gildiarpg.pl)